بسیاری از پلیساکاریدهای قارچی، خواص ایمنی درمانی داشته و از رشد سلولهای سرطانی جلوگیری مینمایند. از نظر فارماکولوژیکی، پلی ساکاریدهای قارچی به عنوان تنظیم کننده واکنشهای زیستی طبقهبندی نشده ولی به نظر میرسد که این امر بیش از آنکه مربوط به نابودسازی مستقیم سلولهای مذکور باشد، به فعال سازی یا تقویت سیستم ایمنی میزبان و کارا تر نمودن آن ارتباط مییابد. با این وجود تحقیقات جدید نشان دادهاند که برخی از این ترکیبات ممکن است اثرات سمی و کشندهای روی سلولهای سرطانی داشته باشد. به طورکلی، تومورها زمانی رشد و توسعه مییابند که بتوانند از کنترل مکانیسمهای دفاعی و سیستم ایمنی بدن خارج گردند. در افرادی که سیستم ایمنی سرکوب شده دارند (مانند افرادی که به صورت مادرزادی و یا اکتسابی، اختلالات و نقایصی در سیستم ایمنی دارند) میزان بروز ناگهانی سرطانهای خود به خودی بیشتر است و این مسئله نقص مهم سیستم ایمنی را در مقابله با سرطان و بیماریهای عفونی نشان میدهد. عملکرد صحیح این سیستم که ناشی از برهم کنشهای پیچیده و فراوان میان آنتیژنها، ماکروفاژها و لنفوسیتهاست در نهایت سبب شناسایی، هدفگیری و نابودسازی سلولهای غیرطبیعی و یا سرطانی میگردد. به عنوان مثال، در مورد لنتینان که یک پلیساکارید به دست آمده از قارچهای شیتاکه است، باعث نابودسازی سلولهای سرطانی و ایجاد ایمنی میشود.
اغلب پلیساکاریدهای فعالی که از قارچها استخراج میشوند؛ چه آنهایی که محلول در آب هستند و چه آنهایی که غیر محلولند، جزء الیاف رژیمی طبقهبندی میشوند. از جمله این پلیساکاریدها میتوان به بتا-گلوکانها، گزیلوگلوکانها، هتروگلوکانها، مواد کیتینی و کمپلکسهای پروتئینی آنها اشاره نمود. بسیاری از این ترکیبات موجب توقف فعالیتهای سرطانی، جذب عوامل سرطانزای احتمالی و دفع آنها از فضای رودهها میشوند. بنابراین به طورکلی قارچها نقش مهمی در پیشگیری از سرطانهای دستگاه گوارش بر عهده دارند.
تحقیقات فراوانی در خصوص تأثیر پلیساکاریدهای قارچی روی انواع مختلف سرطان صورت پذیرفته و همانطور که قبلاً به آن اشاره شد، در برخی از موارد اثر مستقیم آنها در نابودسازی سلولهای سرطانی مشاهده شده است. یکی از نخستین تحقیقات کلینیکی با استفاده از بتا-گلوکانها در دهه ١٩٧٠ و زمانی رخ داد که دکتر پیتر مانسل از موسسه ملی سرطان، اثر این ترکیبات را در معالجه نوع خطرناکی از سرطان پوست مورد ارزیابی قرار داد. وی بتا-گلوکانها را به درون دانهها و برآمدگیهای سرطانی پوست بیمار تزریق و مشاهده نمود که در طی یک دوره زمانی کوتاه مدت و ٥ روزه، آسیبهای ناشی از سرطان به میزان زیادی کاهش یافته و حتی در برخی از نواحی پوست، این آثار برطرف شده است.
همچنین محققین دانشکده پزشکی دانشگاه تیولین، بتا-گلوکانها را به طور مستقیم به درون آثار زخمهای بدخیم به جا مانده روی قفسه سینه زنانی تزریق نمودند که به دلیل سرطان سینه تحت جراحی و پرتودرمانی قرار گرفته بودند. نتایج به دست آمده بسیار رضایت بخش بود و نشان میداد که آثار جراحت به طور کامل برطرف شده است. در یکی دیگر از این بررسیها که در دانشگاه ژیجیانگ چین به اجرا درآمد، از یک نوع بتا-گلوکان استخراج شده از قارچ مایتاکه برای معالجه بیمارانی استفاده شد که از سرطان ریه رنج برده و تحت شیمی درمانی قرار داشتند. نتایج به دست آمده میزان زنده ماندن افرادی را که در کنار شیمی درمانی برای معالجه آنها از این قارچ استفاده شده بود، را نشان داد.
در یک نمونه تحقیق دیگر که جهت یافتن روش مؤثرتری برای درمان سرطان پروستات مقاوم به هورمونصورت پذیرفت، اثرات ضد سرطانی گریفرون D (که یک بتا-گلوکان خاص و منحصر بفرد در گونه Grifola frondosa می باشد) روی انواعی از سلولهای مبتلا به سرطان پروستات مورد بررسی قرار گرفت. بررسیهای انجام شده نشان داد که ٢٤ ساعت پس از به کارگیری دز مساوی یا بیشتر از ٤٨٠ میکروگرم بر میلیمتر از ماده مذکور، بیش از ٩٥ درصد سلولهای سرطانی از بین رفتند و همچنین این نتایج با به کارگیری ترکیبی از این ماده با غلظت ٦٠-٣٠ میکروگرم بر میلیلیتر به دست آمده بود.